مهمانان زیادی داشته‌ام که از خارج از ایران برای اولین بار آمده بودند، از اینکه میدیدند در ایران اکثریت با۳مدل ماشین در خیابان است متعجب می‌شدند.
در بازار وکیل شیراز، همراه فرانسوی من از یک قالیچه خوشش آمده بود، قیمت کردیم، معادل یورو کردیم و گفت مناسبه. در این حین مغاز‌دار که مرد میان‌سالی بود، سعی میکرد به انگلیسی صحبت کند و همه‌اش میگفت "be my guest" در زمانی که در حال دادن مبلغ آن قالیچه بودیم، او اصرار زیاد کرد و یکدفعه گفت "take it free, be my guest, take it". دوست فرانسوی‌ام مارکو، سینه سپر کرد، صورتش را جدی کرد و مانند یک نظامی عالی رتبه، با آقای فروشنده دست داد، در چشمانش نگاه کرد و گفت "thank you mester, it's your goodness!" و قالی را برداشت که بریم. مغازه دارانی که اطراف بودند از دیدن چهره فروشنده و خریدار خشکشان زده بود، مارکو چند قدم دور شد و منتظر ماند که من هم بیایم، یواشکی کارت پولم را به مغازه‌دار دادم، گفتم نترسید من حساب می‌کنم، موقع رفتن با مارکو راجع به تعارف گفتم. چندماه بعد وقتی کتاب ایران انتشارات لونلی پلنت lonley planet را شروع کردم، دیدم یک پاراگراف فقط راجع به تعارف ایرانی‌ها نوشته‌اند.