جذام یکی از بزرگترین مشکلات سلامتی در بسیاری از کشورهای در حال توسعه محسوب می‌شود. در سال 1873 یک پزشک نروژی به نام «گرهارد هانریخ آرمورهانسن» کشف کرد که باسیلی به نام «میکو باکتریوم لپرا» عامل واقعی جذام می‌باشد. رشد این باکتری بسیار کند است، به طوری که در بافت نرم کف پای موش در طی 11 تا 13 روز تکثیر می‌یابد. این باکتری درگ رفتاری‌های پوست و اعصاب محیطی وجود داشته و منجر به تخریب بافتی و تغییر کل آن بعلت از دست دادن حس و فعالیت حرکتی بافت می‌شود.
دوره نهفتگی بیماری جذام اغلب 2 تا 10 سال است ولی می‌تواند تا 20 سال یا بیشترنیز به طول انجامد. رنگ‌پریدگی پوست و بی‌حسی، اولین علایم جذام هستند. جذام دو نوع دارد:
- پسی – باسیلاری: بیماری جذامی با تعداد نسبتاً کمتر باکتری.
- مالتی – باسیلاری: بیماری جذامی با تعداد نسبتاً بیشتر باکتری.
راه‌های انتقال بیماری جذام عبارت‌اند از:
- دستگاه تنفس
- دستگاه گوارش
- پوست
- از طریق رحم مادر به نوزاد
- تماس با حیوان‌ها، حشرات و خاک محیط اطراف
اکثر افرادی که به این بیماری مبتلا هستند، هیچ وقت متوجه نمی‌شوند که به این باکتری آلوده شده‌اند. جذام یک بیماری قابل درمان است. چند دارو درمانی، موثرترین درمان پیشنهادی سازمان بهداشت جهانی برای بیماری جذام است. یک دوره 6ماهه برای بیماران پسی – باسیلاری و یک دوره 12 الی 24 ماهه برای بیماران جذامی مالتی – باسیلاری کافی خواهد بود. جذام یک بیماری معلولیت‌آور است از این رو، هدف از کنترل برنامه‌ها، علاوه بر قطع انتقال باکتری و درمان بیماران، کاهش ناتوانی و معلولیت آنها نیز هست. آغاز سریع درمان بسیار اهمیت دارد، یعنی پیش از آن که اولین علایم معلولیت‌ها ظاهر شوند.
