معلولین در کشور ما با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنن. یکی از این مشکلات مربوط به محیط آموزشی هست. اکثر مدارس و دانشگاه‌های ما برای استفاده معلولین مناسب‌سازی نشدن. مثلا ساختمون‌های چند طبقه‌ای هستن که نه آسانسور دارن و نه رمپ برای استفاده معلولین و عملا این افراد کم‌توان نمی‌تونن از اون محیط آموزشی استفاده کنن. یا درهای ورودی اونها خیلی کوچک هست و برای عبور ویلچر مناسب نیست. اغلب مکان‌های آموزشی سرویس بهداشتی مناسب برای معلولان رو ندارن و این قضیه برای بسیاری از آنها مشکل ایجاد کرده. حتی خوابگاه‌های دانشجویی هم تمامی این مشکلات رو داره.
دانشجویان معلول و کم‌توان در بسیاری از برنامه‌های تفریحی و یا ورزشی نمی‌تونن شرکت کنن جون هیچ تمهیداتی برای اونها در نظر گرفته نشده.
علاوه بر اون، مشکلاتی در ایاب و ذهاب‌شون نیز هست. این افراد نمی‌تونن به راحتی خودشون رو به مدارس و یا دانشگاه‌ها برسونن و یا از سرویس‌های اونها استفاده کنن. بعضی مواقع این افراد معلول در محیط آموزشی مورد تمسخر اطرافیان قرار می‌گیرن و همین مسئله باعث سرخوردگی اونها میشه.
حدود 5 درصد از افراد در جامعه را معلولان تشکیل میدن. اگر این مقیاس رو تعمیم بدیم میشه گفت که حدود 5 درصد از دانشجویان و دانش‌آموزان باید جزء دسته معلولین باشن. اما این آمار چیزی خیلی کمتر از این رو نشون میده. در واقع از هر 10 فرد معلولی که امکان آموزش دیدن رو داره، فقط یک نفرشون می‌تونه ادامه تحصیل بده. خیلی از معلولان در آزمون‌های پذیرش دانشگاه قبول میشن ولی به دلیل نبود امکانات و مناسب نبودن محیط دانشگاه‌ها مجبور به ترک تحصیل میشن و این فاجعه‌ست.